ΛΑΡΙΣΑ  (Οκτώβρης, 1985)

Σε τούτο' δω το ξενοδοχείο

δεν κοιμάται κανείς

οι πόρτες ανοιγοκλείνουνε

στο ρυθμό της ντίσκο

μπουμ, μπουμ, μπουμ!

ανεβοκατεβαίνουμε τις σκάλες

ωσάν νεκρώσιμη ακολουθία κατσαριδών

κρυφοκοιταζόμαστε με λοξές ματιές  

γεμάτοι καχυποψία
γεμάτοι τρόμο ο ένας για τον άλλον

κι όλοι μαζί για το τίποτα

το αδιανόητο τίποτα που χάσκει μπροστά μας 
σαν τάφος φρεσκοσκαμμένος έτοιμος
να καταβροχθίσει τις σάρκες μας, το νου μας,
και τη ζωή που μας δάνεισαν
σαν ρούχο από δεύτερο χέρι
κι άξαφνα η τρέλα μου χώνεται γροθιά

και στη σιωπή των κατσαριδών 
σηκώνω το ανάστημα μου
και φωνάζω:

“Βρε, για σταθείτε, ρε, παιδιά!

για πού το βάλατε όλοι;”

Μα κανείς δεν μ' απαντά

η μοναξιά φιμώνει τους μελλοθάνατους
στην πτέρυγα του death row
στην οδό των καταραμένων καταδικασμένων
όπου όλοι γεννηθήκαμε

σ' αυτόν τον αισχρό πηγαιμό 
στο πουθενά αυνανιζόμαστε κρυφά

πίσω από κλειστές πόρτες

με το ένα δάκτυλο στην ηδονή

και το άλλο δάκτυλο στην πρίζα