Κάποτε, η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη διατυμπάνιζε σ’ όλο τον κόσμο το πόσο περήφανη ήταν που γεννήθηκε Ελληνίδα. Σήμερα, αν ζούσε, δεν ξέρω αν θα ήταν τόσο περήφανη για τα τόσο ένδοξα και ξακουστά της γονίδια. Ίσως κι αυτή, όπως εγώ, όπως εκατομμύρια άλλοι Έλληνες, να δυσφορούσε με την κατάντια στην οποία έχει περιέλθει η χώρα που τόσο αγάπησε, που τόσο αγαπάμε κι εμείς γιατί, ναι, όπως και να’ χει το πράγμα, είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες και την Ελλάδα την αγαπάμε κι ας μας πληγώνει στο κάθε μας βήμα.
Αυτές τις μέρες, μια παγωνιά έχει κατακάτσει σαν πάχνη γύρω από την καρδιά μου, μια παγωνιά παλιά, γνώριμη που όμως έχω να την αισθανθώ από τα χρόνια της χούντας. Τότε, τουλάχιστον, ο εχθρός ήταν ορατός. Είχε μουστάκι, έμοιαζε με το Χίτλερ και κρατούσε την Αμερικανική σημαία. Σήμερα, ο εχθρός είναι πιο δυσδιάκριτος αλλά εξίσου επικίνδυνος. Κρατάει, ακόμα, στο ένα χέρι την Αμερικανική σημαία ενώ στο άλλο χέρι, αυτή τη φορά, κρατάει τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στα χρόνια της προεδρίας του George W.Bush, η Δύση κήρυξε έναν ανίερο πόλεμο μ’ έναν αόρατο εχθρό που είχε το χρώμα των ανθρώπων της Μέσης Ανατολής. Σήμερα, ο εχθρός έχει το χρώμα του χρήματος και κατασκευάστηκε από τους ισχυρούς του πλανήτη, αυτούς που επινόησαν την παγκοσμιοποιημένη οικονομία, για να σκλαβώσει τους λαούς μέσα στα υπερογκώδη χρέη τους, να τους αποσπάσει το μεροκάματο, να τους αφαιρέσει κεκτημένα δικαιώματα, να τους οδηγήσει στην τελειωτική εξαθλίωση και την ολοκληρωτική εξάρτηση. Ποτέ άλλοτε τόσος πλούτος δεν έχει συγκεντρωθεί στις τσέπες τόσο λίγων ατόμων. Τα Golden Boys, αυτή η προνομιούχα ράτσα ανθρώπων που εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης παίρνουν τα παχυλά bonus, στρογγυλοκάθονται στα πολυτελή γραφεία τους και με το πάτημα μερικών κουμπιών του πληκτρολογίου τους κερδοσκοπούν ποντάροντας στην πτώχευση των αδύναμων χωρών των οποίων οι διαχειριστές πλούτισαν κι αυτοί με τη σειρά τους, και μετά λιποτάκτησαν, αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια. Οι ίδιοι αυτοί κύριοι ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις διαθέτοντας αστρονομικά χρηματικά ποσά για να σχηματίσουν τα διάφορα lobby που ασκούν την αδιαφιλονίκητη εξουσία τους σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της οικουμένης.
Εδώ και κάμποσο καιρό, από τότε που ξέσπασε ή μάλλον «ξεσκεπάστηκε» η κρίση στη χώρα μας, καρφώνομαι κάθε βράδυ μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τις ατέλειωτες συζητήσεις μεταξύ πολιτικών, δημοσιογράφων, οικονομολόγων και άλλων διακεκριμένων προσώπων της χώρας μας. Στο ήδη μπουκωμένο από την πληροφόρηση μυαλό μου, βολοδέρνονται λέξεις όπως δημοσιοοικονομικό έλλειμμα, AEΠ, κερδοσκόποι, οίκοι αξιολόγησης, swaps, spreads, hedge funds και άλλες παρεμφερείς λέξεις που, μέχρι πρότινος, ήταν άγνωστες σε μένα. Πολλά ακούω, ελάχιστα καταλαβαίνω. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους αριθμούς. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μ’ έχουν κόψει τα επιδόματα, τον ευλογημένο δεκατοτέταρτο μισθό μου και ότι σύντομα έρχονται νέοι, αβάσταχτοι φόροι. Αντιλαμβάνομαι πως κι εγώ έχω πέσει θύμα, όπως εκατομμύρια συμπολίτες μου, των αδηφάγων τραπεζών που την περασμένη δεκαετία μοιράζανε τα δάνεια και τις πιστωτικές κάρτες σαν να ήταν καραμέλες. Φυσικά, δεν αρνούμαι και τη δική μου προσωπική ευθύνη γι αυτό. Ξέρω, επίσης, πως αν δεν καταφέρω να πληρώσω τις υποχρεώσεις μου, κινδυνεύω να χάσω το σπίτι μου ενώ άλλοι, πιο άμοιροι από μένα, κινδυνεύουν να καταλήξουν στη φυλακή. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν εμείς, οι απλοί πολίτες, κινδυνεύουμε να χάσουμε τις περιουσίες μας, τότε, τι μέλλει να χάσει η Ελλάδα αν, τελικά, δεν καταφέρει να πληρώσει τους δικούς της τοκογλύφους; Ήδη μιλάνε για το ξεπούλημα των νησιών και της Ακρόπολης και η παγωνιά που έχει φωλιάσει στην καρδιά μου απλώνεται σε όλο μου το κορμί.
Μαθαίνω και για την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Λευκό Οίκο και ευλόγα αναρωτιέμαι γιατί ο κύριος Παπανδρέου στράφηκε στη Μέκκα των κερδοσκόπων για «στήριξη». Είναι δυνατόν ο κύριος Obama, ο δικός τους άνθρωπος, αυτός ο οποίος τροφοδότησε τις τράπεζες με ζεστό χρήμα μόλις ανέλαβε την εξουσία, μια εξουσία που την οφείλει στη χρηματοδότηση των ισχυρότερων lobby της Ουάσινγκτον, να δείξει κατανόηση για το πρόβλημα της Ελλάδας; Ακούω και τις δηλώσεις της Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Hillary Clinton, για τα εθνικά μας θέματα και μου σηκώνεται κάγκελο η τρίχα όταν χαρακτηρίζει το ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια «ως ηγετικό και στρατηγικό». Τι υπαινίσσεται η σιδερά κυρία της Αμερικής; Ποια ανταλλάγματα θα ζητηθούν από την Ελλάδα για την πολυπόθητη «στήριξη» που πιθανόν να μας προσφέρουν οι Αμερικάνοι; Αποσβολωμένη, ακούω και τον Έλληνα πρωθυπουργό να δηλώνει ότι ο στόχος που πρέπει να επιτευχτεί έως το 2014 είναι η ενσωμάτωση όλων των χωρών των δυτικών Βαλκανίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. «Και με το όνομα Μακεδονία; Τι θα γίνει μ’ αυτό;» ψελλίζω στα ντουβάρια που ανέκφραστα δεν παίρνουν τα μάτια τους από πάνω μου.
Πείτε πως είμαι καχύποπτη, πείτε πως είμαι ανίδεη, πείτε ότι θέλετε, αλλά κάτι δεν μου κάθεται καθόλου καλά μ’ όλα όσα διαδραματίζονται τον τελευταίο καιρό στην «ανάδελφη» τούτη χώρα που ζούμε, εμείς, οι καθημερινοί, οι απλοί άνθρωποι, που από το υστέρημα μας, καλούμαστε να «διασώσουμε» την πατρίδα μας την ίδια στιγμή που άλλοι δεν διστάζουν, κομμάτι κομμάτι, να την κατασπαράξουν.
Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουμε ως λαός, πως πρέπει ν’ αντιδράσουμε, ποια μορφή πρέπει να πάρει ο αγώνας μας. Να βγούμε στους δρόμους; Να παραλύσουμε τη χωρά με μπαράζ απεργιών; Να καταλάβουμε δημόσια κτίρια; Οι γνωστές μορφές αγώνα, πολύ φοβάμαι, πως δεν μπορούν να επιφέρουν αποτελέσματα πια. Οι καιροί είναι άλλοι και ο αντίπαλος δεν είναι η κυβέρνηση αλλά η νέα τάξη των πραγμάτων, ο άγρυπνος Μεγάλος Αδελφός, αυτός ο μπάρμπας που από παντού μας παρακολουθεί και μας ελέγχει.
Μια άλλη απίστευτη είδηση έτυχε να προσελκύσει το ενδιαφέρον μου αυτές τις μέρες. Ένας αγανακτισμένος και οργισμένος Αμερικανός πολίτης από το Austin, Texas των ΗΠΑ, πήρε το αεροπλάνο του και το έριξε πάνω στο κτίριο της εφορίας, σκοτώνοντας τον εαυτό του και τραυματίζοντας πολλούς. Λίγο πριν προβεί σ’ αυτήν την έσχατη πράξη απελπισίας, κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο ένα πολυσέλιδο μανιφέστο απ’ όπου εξαπολύει ένα δριμύτατο «κατηγορώ» ενάντια στο φορολογικό σύστημα της Αμερικής, το σύστημα υγείας, τους πόλεμους, τις πολυεθνικές, τις τράπεζες, την αδιαφορία του κράτους και ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα. Το καταπληκτικό αυτό μανιφέστο τελειώνει με τις εξής φράσεις:
Το κομμουνιστικό credo: Από τον καθένα, ανάλογα με την ικανότητα του. Για τον καθένα, ανάλογα με την ανάγκη του.
Το καπιταλιστικό credo: Από τον καθένα, ανάλογα με την αφέλεια του. Για τον καθένα, ανάλογα με την απληστία του.
Φυσικά, τον άνθρωπο τον είπανε «πυροβολημένο». Κανείς, όμως, δεν ρώτησε ποιος, τελικά, τον πυροβόλησε. Ο ηθικός αυτουργός παραμένει ασύλληπτος και κυκλοφορεί ελεύθερα ανάμεσα μας με τη κάνη στραμμένη καταπάνω μας. Πολύ φοβάμαι πως τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμη .
Αυτές τις μέρες, μια παγωνιά έχει κατακάτσει σαν πάχνη γύρω από την καρδιά μου, μια παγωνιά παλιά, γνώριμη που όμως έχω να την αισθανθώ από τα χρόνια της χούντας. Τότε, τουλάχιστον, ο εχθρός ήταν ορατός. Είχε μουστάκι, έμοιαζε με το Χίτλερ και κρατούσε την Αμερικανική σημαία. Σήμερα, ο εχθρός είναι πιο δυσδιάκριτος αλλά εξίσου επικίνδυνος. Κρατάει, ακόμα, στο ένα χέρι την Αμερικανική σημαία ενώ στο άλλο χέρι, αυτή τη φορά, κρατάει τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στα χρόνια της προεδρίας του George W.Bush, η Δύση κήρυξε έναν ανίερο πόλεμο μ’ έναν αόρατο εχθρό που είχε το χρώμα των ανθρώπων της Μέσης Ανατολής. Σήμερα, ο εχθρός έχει το χρώμα του χρήματος και κατασκευάστηκε από τους ισχυρούς του πλανήτη, αυτούς που επινόησαν την παγκοσμιοποιημένη οικονομία, για να σκλαβώσει τους λαούς μέσα στα υπερογκώδη χρέη τους, να τους αποσπάσει το μεροκάματο, να τους αφαιρέσει κεκτημένα δικαιώματα, να τους οδηγήσει στην τελειωτική εξαθλίωση και την ολοκληρωτική εξάρτηση. Ποτέ άλλοτε τόσος πλούτος δεν έχει συγκεντρωθεί στις τσέπες τόσο λίγων ατόμων. Τα Golden Boys, αυτή η προνομιούχα ράτσα ανθρώπων που εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης παίρνουν τα παχυλά bonus, στρογγυλοκάθονται στα πολυτελή γραφεία τους και με το πάτημα μερικών κουμπιών του πληκτρολογίου τους κερδοσκοπούν ποντάροντας στην πτώχευση των αδύναμων χωρών των οποίων οι διαχειριστές πλούτισαν κι αυτοί με τη σειρά τους, και μετά λιποτάκτησαν, αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια. Οι ίδιοι αυτοί κύριοι ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις διαθέτοντας αστρονομικά χρηματικά ποσά για να σχηματίσουν τα διάφορα lobby που ασκούν την αδιαφιλονίκητη εξουσία τους σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της οικουμένης.
Εδώ και κάμποσο καιρό, από τότε που ξέσπασε ή μάλλον «ξεσκεπάστηκε» η κρίση στη χώρα μας, καρφώνομαι κάθε βράδυ μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τις ατέλειωτες συζητήσεις μεταξύ πολιτικών, δημοσιογράφων, οικονομολόγων και άλλων διακεκριμένων προσώπων της χώρας μας. Στο ήδη μπουκωμένο από την πληροφόρηση μυαλό μου, βολοδέρνονται λέξεις όπως δημοσιοοικονομικό έλλειμμα, AEΠ, κερδοσκόποι, οίκοι αξιολόγησης, swaps, spreads, hedge funds και άλλες παρεμφερείς λέξεις που, μέχρι πρότινος, ήταν άγνωστες σε μένα. Πολλά ακούω, ελάχιστα καταλαβαίνω. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους αριθμούς. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μ’ έχουν κόψει τα επιδόματα, τον ευλογημένο δεκατοτέταρτο μισθό μου και ότι σύντομα έρχονται νέοι, αβάσταχτοι φόροι. Αντιλαμβάνομαι πως κι εγώ έχω πέσει θύμα, όπως εκατομμύρια συμπολίτες μου, των αδηφάγων τραπεζών που την περασμένη δεκαετία μοιράζανε τα δάνεια και τις πιστωτικές κάρτες σαν να ήταν καραμέλες. Φυσικά, δεν αρνούμαι και τη δική μου προσωπική ευθύνη γι αυτό. Ξέρω, επίσης, πως αν δεν καταφέρω να πληρώσω τις υποχρεώσεις μου, κινδυνεύω να χάσω το σπίτι μου ενώ άλλοι, πιο άμοιροι από μένα, κινδυνεύουν να καταλήξουν στη φυλακή. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν εμείς, οι απλοί πολίτες, κινδυνεύουμε να χάσουμε τις περιουσίες μας, τότε, τι μέλλει να χάσει η Ελλάδα αν, τελικά, δεν καταφέρει να πληρώσει τους δικούς της τοκογλύφους; Ήδη μιλάνε για το ξεπούλημα των νησιών και της Ακρόπολης και η παγωνιά που έχει φωλιάσει στην καρδιά μου απλώνεται σε όλο μου το κορμί.
Μαθαίνω και για την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Λευκό Οίκο και ευλόγα αναρωτιέμαι γιατί ο κύριος Παπανδρέου στράφηκε στη Μέκκα των κερδοσκόπων για «στήριξη». Είναι δυνατόν ο κύριος Obama, ο δικός τους άνθρωπος, αυτός ο οποίος τροφοδότησε τις τράπεζες με ζεστό χρήμα μόλις ανέλαβε την εξουσία, μια εξουσία που την οφείλει στη χρηματοδότηση των ισχυρότερων lobby της Ουάσινγκτον, να δείξει κατανόηση για το πρόβλημα της Ελλάδας; Ακούω και τις δηλώσεις της Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Hillary Clinton, για τα εθνικά μας θέματα και μου σηκώνεται κάγκελο η τρίχα όταν χαρακτηρίζει το ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια «ως ηγετικό και στρατηγικό». Τι υπαινίσσεται η σιδερά κυρία της Αμερικής; Ποια ανταλλάγματα θα ζητηθούν από την Ελλάδα για την πολυπόθητη «στήριξη» που πιθανόν να μας προσφέρουν οι Αμερικάνοι; Αποσβολωμένη, ακούω και τον Έλληνα πρωθυπουργό να δηλώνει ότι ο στόχος που πρέπει να επιτευχτεί έως το 2014 είναι η ενσωμάτωση όλων των χωρών των δυτικών Βαλκανίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. «Και με το όνομα Μακεδονία; Τι θα γίνει μ’ αυτό;» ψελλίζω στα ντουβάρια που ανέκφραστα δεν παίρνουν τα μάτια τους από πάνω μου.
Πείτε πως είμαι καχύποπτη, πείτε πως είμαι ανίδεη, πείτε ότι θέλετε, αλλά κάτι δεν μου κάθεται καθόλου καλά μ’ όλα όσα διαδραματίζονται τον τελευταίο καιρό στην «ανάδελφη» τούτη χώρα που ζούμε, εμείς, οι καθημερινοί, οι απλοί άνθρωποι, που από το υστέρημα μας, καλούμαστε να «διασώσουμε» την πατρίδα μας την ίδια στιγμή που άλλοι δεν διστάζουν, κομμάτι κομμάτι, να την κατασπαράξουν.
Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουμε ως λαός, πως πρέπει ν’ αντιδράσουμε, ποια μορφή πρέπει να πάρει ο αγώνας μας. Να βγούμε στους δρόμους; Να παραλύσουμε τη χωρά με μπαράζ απεργιών; Να καταλάβουμε δημόσια κτίρια; Οι γνωστές μορφές αγώνα, πολύ φοβάμαι, πως δεν μπορούν να επιφέρουν αποτελέσματα πια. Οι καιροί είναι άλλοι και ο αντίπαλος δεν είναι η κυβέρνηση αλλά η νέα τάξη των πραγμάτων, ο άγρυπνος Μεγάλος Αδελφός, αυτός ο μπάρμπας που από παντού μας παρακολουθεί και μας ελέγχει.
Μια άλλη απίστευτη είδηση έτυχε να προσελκύσει το ενδιαφέρον μου αυτές τις μέρες. Ένας αγανακτισμένος και οργισμένος Αμερικανός πολίτης από το Austin, Texas των ΗΠΑ, πήρε το αεροπλάνο του και το έριξε πάνω στο κτίριο της εφορίας, σκοτώνοντας τον εαυτό του και τραυματίζοντας πολλούς. Λίγο πριν προβεί σ’ αυτήν την έσχατη πράξη απελπισίας, κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο ένα πολυσέλιδο μανιφέστο απ’ όπου εξαπολύει ένα δριμύτατο «κατηγορώ» ενάντια στο φορολογικό σύστημα της Αμερικής, το σύστημα υγείας, τους πόλεμους, τις πολυεθνικές, τις τράπεζες, την αδιαφορία του κράτους και ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα. Το καταπληκτικό αυτό μανιφέστο τελειώνει με τις εξής φράσεις:
Το κομμουνιστικό credo: Από τον καθένα, ανάλογα με την ικανότητα του. Για τον καθένα, ανάλογα με την ανάγκη του.
Το καπιταλιστικό credo: Από τον καθένα, ανάλογα με την αφέλεια του. Για τον καθένα, ανάλογα με την απληστία του.
Φυσικά, τον άνθρωπο τον είπανε «πυροβολημένο». Κανείς, όμως, δεν ρώτησε ποιος, τελικά, τον πυροβόλησε. Ο ηθικός αυτουργός παραμένει ασύλληπτος και κυκλοφορεί ελεύθερα ανάμεσα μας με τη κάνη στραμμένη καταπάνω μας. Πολύ φοβάμαι πως τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμη .
