Θα φύγω χωρίς ποτέ να μάθω γιατί ήρθα σ' αυτόν τον κόσμο μόνο και μόνο να καταδικαστώ και πάλι στην  ανυπαρξία!  Η σκέψη αυτή με καταθλίβει, εκμηδενίζει κάθε αξία, κάθε νόημα, κάθε ουσία που θα μπορούσε να έχει η ζωή !   Μας οφείλουν μια εξήγηση στο κάτω κάτω της γραφής, ρε αδελφε!!

Απόσπασμα από το βιβλίο μου

Συνεχώς σκέφτομαι αυτό που συντελείται μέσα στο κορμί μου, στη σκοτεινή, αόρατη ύλη του εαυτού μου.   Το φαντάζομαι κάτι σαν το μωρό της Rosemary στην ταινία του Polansky με τη Mia Farrow και το John Kassavetes, ένα μικρό σατανικό τέρας μερικών εκατοστών να στριφογυρίζει σαν τρυπάνι μέσα μου, ένα πράγμα κάτι σαν σκουλήκι, γλοιώδες και γυαλιστερό, να σκάβει μικρές τρυπίτσες στα εσωτερικά μαλακά μάγουλα της μήτρας μου, να μασουλάει αδιάκοπα τα διάφορα όργανα του κορμιού μου.  Αυτές τις μέρες,  εκτός από τα νύχια μου και τα συκώτια μου, δεν τρώω απολύτως τίποτα.  Ούτε τα  καταπληκτικά εδέσματα του Μάριου μπορούν να με δελεάσουν.  Η ιδέα της ασιτίας σφηνώνεται στο μυαλό μου και μοιάζει σαν την  τέλεια λύση.  Θα το πεθάνω της πείνας,  Μαζί με μένα και αυτό.  Πόσο θα αντέξει; 

There are no songs left to sing

There are no songs left to sing

No poems left to write

The stars avert their gaze in a sky

Blacker than the bottom of a frying pan

Wondering in deep disgust

What world is this that sleeps but never dreams?

Where are the poets and the bards?

And the lovers who once sang praise

To our beauty and charms?

Where is Selene our pregnant lady of light

On whose silver belly men pondered

The myriad mysteries of life?    

Snuffed are the beacons in the heavens above

The doom-mongers and the naysayers of the world
Speak the truth while the truth-sayers

utter blasphemous lies in the ears

Of foolish men

The crimson tide roars drenching

The quick sands of drowning innocence

Choking on its own damned fury

While cries of Kyrie eleison go unheard

In the raging abyss of darkness above

No god claims the human beast

Who rears its gruesome head

And dreams no more.

My vices are as sweet as honey drops

My vices sweet as honey
drops thick and silky  smooth

how they quiver
like a second's pleasure
on your wayward gypsy tongue

when in gentle laps
it climbs my mons veneris 

and wipes the dew off
my sacred swollen mound

quenchimg for a dying moment
its ravishing thirst
then replenished
crafts its way through
ravines ruby deep and dark

plunging right to the core

of my melting resistance

I can wait no more
and in sheer abandon

I offer up my nakedness

in all its gruesome glory

as shamelessly as

a new born babe

I cry out my release

in tears of joy  

My lover has no face

My lover has no face

No eyes no nose no lips 

Nor body I can hold

He is but a voice

a ghost of eloquence

Pervasive in my writhing ecstasy

I can not see him as he slips

Inside my oozing crevices

 A stretched out drum of sheer sensation 

In his transparency  I become

In flaming tongues of poetry 

He breathes new life into me