ΟΙ ΓΟΒΕΣ

Εκείνες τις βελούδινες γόβες με τις στρας πόρπες

στις ίριδες των ματιών σου να αστράφτουν

σαν τον έναστρο ουρανό που πάνω του

ένα ένα καρφίτσωνες τα όνειρά σου

είχες πει κάποτε θα τις έκανες δικές σου

ΟΤΑΝ  
μια μέρα στις μασχάλες

κάποιου ευυπόληπτου κυρίου

σαν μικρή, ανάλαφρη πεταλουδίτσα

θα φτερούγιζες

ΟΤΑΝ 
μια μέρα στο λαιμό

κάποιου ευκατάστατου κυρίου

σαν χοντρή, χρυσή καδένα

θα δενόσουν

ΟΤΑΝ 
μια μέρα στα μπράτσα

κάποιου γαλαντόμου κυρίου

σαν πλάστιγγα θα έγερνες την ύπαρξή σου

Όπως όλες εκείνες οi φινετσάτες κυρίες

που σουλατσάρουν τα Κυριακάτικα πρωινά  

στην παραλία του Βόλου 
κάτω  από τα δαντελένια παρασόλια τους

και τις χαμηλωμένες ρεπούμπλικες 
των αξιότιμων κυρίων τους
λίγο πριν πάρουν brunch 
στο ρετρό café με τις βιεννέζικες καρέκλες
 ιμπρεσσιονιστικές φιγούρες without substance
κακοβγαλμένες από πόστερ του Monet! 

ΚΑΙ άρδην έφτασε η μέρα

που τα στήθια σου ξεμύτισαν  

μικρά ηφαιστειακά νησάκια  
αναδυόμενα μέσα από κόκκινες θάλασσες

Μάτωσες πολύ για να γίνεις γυναίκα

εν μια νυχτί / εν σάρκα μία

αναμεσίς λεκιασμένα πέπλα  
και σφιχτά  muget-de-bois

ζυμώθηκες με το πεπρωμένο σου

που τόσο χρόνια καρτερούσες

ΜΑ τις βελούδινες γόβες

δεν τις φόρεσες ποτέ

παρά μόνο στα σκοτωμένα
όνειρα σου που ένα ένα  
ξεκόλλαγαν απ' τον ουρανό  
και στην ποδιά σου έπεφταν

σαν τα ψίχουλα ψωμιού

που στη χούφτα σου

μάζευες και σκόρπιζες

στους τέσσερις ανέμους