Θεωρίες Συνωμοσίας: Μύθος ή Πραγματικότητα;

Θεωρίες Συνωμοσίας:  Μύθος ή Πραγματικότητα;

από Θεοδώρα Τζόκα

Τη Σώτη Τρι

ανταφύλλου την πρωτογνώρισα μέσα από τα βιβλία της τα οποία εμπεριέχουν πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Η όμορφη, ξανθιά, ροκατζού χίπισσα με τη μποέμικη ζωή μ’ ενθουσίασε πολύ γιατί, έχοντας κι εγώ ζήσει στην Αμερική της δεκαετίας του ΄60, μπορούσα να ταυτιστώ απόλυτα μαζί της.






Γι αυτό και έπεσα από τα σύννεφα όταν πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο της με θέμα τις θεωρίες συνωμοσίας που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην ιστοσελίδα του Στέλιου Κούλογλου. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η κυρία Τριανταφύλλου με μια υφέρπουσα, κατά την άποψη μου, υπεροψία βγάζει τρελούς και ανεύθυνους όσους πιστεύουν στην ύπαρξη διεθνών και εγχωρίων συνωμοσιών.






Αν και εξαρχής παραδέχεται, και εδώ βρίσκεται η μεγάλη αντίφαση, πως η ιστορία της ανθρωπότητας βρίθει από συνωμοσίες «τρελά πράγματα συμβαίνουν διαρκώς· η ανθρώπινη φύση είναι ικανή για απίστευτες παλαβομάρες», εντούτοις, σ’ όλο το υπόλοιπο άρθρο της κάνει ότι μπορεί να καταρρίψει κάθε ενδεχόμενο ύπαρξης συνωμοσιών. Η κυβέρνηση Bush δεν είχε καμία ανάμειξη στα γεγονότα της 11/9 (αν και υπάρχει πληθώρα ενδείξεων για το αντίθετο), οι Εβραίοι και το «διεθνές κεφάλαιο» δεν διοικεί τον κόσμο (αν και είναι πασίγνωστο πως το Εβραϊκό lobby και η AIPAC λύνει και δένει στις ΗΠΑ), η CIA δεν εγκαθιδρύει δικτατορίες και οι μασόνοι δεν φταίνε σε τίποτα. Δεν λέω, χαριτωμένη η αφέλεια της κυρίας Τριανταφύλλου και μακάρι να είναι έτσι αλλά πολύ το αμφιβάλλω! Η ίδια η ιστορία την διαψεύδει οικτρά. Συνωμοσίες υπήρχαν από αρχαιοτάτων χρόνων και θα συνεχίζουν να υπάρχουν εις τον αιώνα τον άπαντα.






Για την κατά τ’ αλλά συμπαθέστατη συγγραφέα, όλοι όσοι πιστεύουν στις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας είναι «εκτός πραγματικότητας». Είναι άνθρωποι φαντασιόπληκτοι και προπαντός ανεύθυνοι γιατί όπως διατείνεται η ίδια οι άνθρωποι αυτοί αρνούνται να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες απέναντι στα πολιτικά δρώμενα προτιμώντας να φορτώνουν όλα τα δεινά του κόσμου σε αόρατες, σκοτεινές συνωμοσίες που δρουν κρυφά εις βάρος του. Και αναρωτιέμαι: «Τι θέλει να πει η συγγραφέας;» Μήπως, εμμέσως πλην σαφώς, υπαινίσσεται πως οι Έλληνες ευθύνονται για τη σημερινή δεινή κατάσταση της χώρας και όχι οι κυβερνήσεις που, για να το πω πολιτικά ορθά, «συνεργάστηκαν» με τους ζηλωτές του καθεστώτος του νεοφιλελευθερισμού που μαστίζει τον πλανήτη; Λέμε τώρα….










Γράφει:






Οι συνωμοσίες που φτιάχνουν την ανθρώπινη ιστορία δεν είναι σκοτεινές διαδικασίες με αστυνομική πλοκή: είναι συμπαιγνίες που εκτυλίσσονται σε μεγάλες επιχειρήσεις, σε συναντήσεις κορυφής, σε τόπους όπου συναντώνται οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ. Οι συνωμοσίες αυτές δεν έχουν χαρακτήρα «συνωμοσίας» όπως τη φαντάζεται ο απλός συνωμοσιολόγος – είναι αποφάσεις, σχεδιασμοί, στρατηγικές, τακτικές που διατηρούνται μακριά από τη δημοσιότητα ώστε να αποφευχθεί η αντίδραση των πολιτικών αντιπάλων ή του κοινού.






Όχι, κυρία Τριανταφύλλου, οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ δεν συνεδριάζουν αποκλειστικά και μόνο για να πάρουν απλές, αθώες και πάντα ευεργετικές για την ανθρωπότητα αποφάσεις. Ούτε θα συνεδρίαζαν οι κύριοι αυτοί κεκλεισμένων των θυρών φοβούμενοι την αντίδραση του κόσμου γιατί πολύ απλά «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται». Με όλο το σεβασμό που σας έχω, νομίζω πως πρέπει για λίγο να βγάλετε τα ροζ γυαλιά που φοράτε και να εξετάσετε απαλλαγμένη από προκαταλήψεις το ενδεχόμενο «οι αποφάσεις και οι σχεδιασμοί, οι στρατηγικές και οι τακτικές» πιθανόν όντως να συνθέτουν μια «συνωμοσία» η οποία καταστρώνεται με σκοπό να βλάψουν την ανθρωπότητα. Γιατί, κυρία Τριανταφύλλου, όπως γνωρίζετε ο κόσμος μας δεν διέπεται μονάχα από δυνάμεις του Καλού αλλά και από δυνάμεις του Κακού που όταν αμολιούνται προκαλούν όλα τα δεινά του κόσμου από λιμό μέχρι και πολέμους που σπέρνουν το θάνατο.






Όμως, αυτό που ίσως μ’ ενόχλησε περισσότερο από καθετί άλλο στο άρθρο της κυρίας Τριανταφύλλου είναι που παροτρύνει τον κόσμο να δέχεται ως μοναδική αλήθεια τα όσα φτάνουν στα αυτιά τους από επισήμους φορείς και τα φερέφωνα τους, τα ΜΜΕ. Θα περίμενα από μια συγγραφέα με τη δική της πλούσια εμπειρία να διέθετε μια σκέψη περισσότερο κριτική και ερευνητική που δεν θα υπέκυπτε τόσο αψήφιστα στο χριστιανικό πρόσταγμα «πίστευε και μη ερεύνα».