Αυτό το ποίημα δεν μου βγαίνει

Αυτό το ποίημα δεν μου βγαίνει 

Το κλώθω από 'δω  

Το κλώθω από 'κει 

Με πόνο ψυχής σμιλεύω
Το αγέννητο κορμί του 

Στα δυο μου χέρια
Δυο κούτσουρα ροζιασμένα

Κρατώ την ασάλευτη ανάσα του
Και εισπνέω μέσα του ζωή 
Μα αυτό δεν υπακούει στα χάδια μου 

Στην ανάγκη που του έχω
Να γίνει ύλη και ψυχή 

Πεισματικά αρνείται

Τους όμορφους στοίχους 

Που του γράφω 

Τη θεόπνευστη μουσική 

Που του τραγουδώ 

Τις ειδυλλιακές εικόνες του κόσμου  

Που του ζωγραφίζω  

Ασυγκίνητο απ΄τα κάλλη μου
Συστρέφεται μέσα μου 

Σαν μουρμούρα εμμονή  

Σκάβει ολοένα πιο βαθιά  

Στη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου 
Και των μικρών πραγμάτων

Στα ανήλιαγeς γωνιές του κόσμου 

Τις αθέατες και ξεχασμένες

Στην ασημαντότητα της λεπτομέρειας
Που γεννά την ποίηση
Ταπεινά και σιωπηλά 

Ψάχνει να βρει το λαξευτή του