Πού είσαι, Κωνσταντίνε Π. Καβάφη;

Πού είσαι, Κωνσταντίνε Π. Καβάφη;

Ξύπνα  κι από τη λήθη σου βγες!

Έφτασαν οι βάρβαροι!

Μ’ ακούς;  Έφτασαν οι βάρβαροι!

Αόρατοι μπήκαν στην αφύλαχτη πόλη

Δίχως στρατιές, δίχως όπλα

Μέσα από ρωγμές και χαραμάδες

Και ταχυδακτυλουργίες

 Αργυρώνητων προδοτών!

Ξύπνα σου λέω και δες πώς κορδώνονται oι λήσταρχοι

Mέσα στις πλουμιστές πορφυρένιες τόγες τους
Φορτωμένες ερμίνες και πολύτιμα πετράδια !

Ρουμπίνια, αμέθυστοι, σμαράγδια, lapis lazuli!

Τα καράβια από τη Δύση

Χρόνια έγερναν

Φορτωμένα δέλεαρ

Πώς να αντισταθούν

Τα μαύρα κοράκια;

Ύβρις! Ύβρις! φώναζαν μερικοί
Δεισιδαίμονες και σοφοί
Φτωχοί και οδοιπόροι 
Μέγας όλεθρος  ζυγώνει!

Πού ακούστηκε κοινοί θνητοί

Στο συμπόσιο των θεών

Να πίνουν και να τρώνε
Ωσάν στις φλέβες τους
Να έρεε θεϊκό ποτάμι;

Μα στις Κασσάνδρες

Κανείς δεν έδινε σημασία

Τέτοια ήταν η νέα παραζάλη των ανθρώπων

Που ακόμα και οι πιο σώφρονες ξελογιάστηκαν

Κι από τα δώρα των βαρβάρων

Θαμπωθήκαν κι αυτοί

Και έγιναν βαρβαρότεροι των βαρβάρων  

Και ξέχασαν τις προφητείες τους

Και την οργή των θεών

Που θα ξεσπούσε πάνω μας!

Πού είσαι, Κωνσταντίνε Π. Καβάφη;

Ξύπνα σου λέω! Μη κοιμάσαι!

Οι βάρβαροι, καλά σου το είχανε πει

Στα σύνορα δεν ήταν

Εδώ, μέσα μας, μεταξύ μας, συναθροίζονταν

Στην αγορά, στη σύγκλητο, στους ναούς και τα παζάρια

Και τώρα ολημερίς νομοθετούν

Νόμοι να δουν τα μάτια σου!

Με πέννες βουτηγμένες στον ιδρώτα

Και το αίμα μας υπογράφουν

Tου κόσμου τα χαράτσια,

Και τη ψυχή μας πουλάνε όσο όσο

Το χρέος τους να ξεπληρώσουν!

Πώς να μη συλλογιζόμαστε

Με πρόσωπα σκυθρωπά
Πίσω από κλειστές πόρτες

Την κατάντια των καιρών μας;

Ξύπνα, σου λέω, μ’ ακούς
Το χρέος σου να κάμεις
Και στις πλατείες βγες με ευφράδειες και ρητορικές

Τόσο μισητές στους βάρβαρους

Τη δική μας Αλεξάνδρεια που χάνεται

Να αναστήσεις !