Απόσπασμα από το βιβλίο μου

Κι εκεί που είχα κάπως καταφέρει να ορθοποδήσω, έστω και κουτσαίνοντας, ο ουρανός έσπασε σαν τζάμι καρφώνοντας το μεγαλύτερο και αιχμηρότερο κομμάτι στο κέντρο της καρδιάς μου. Τότε είδα την σαρκοφάγο άβυσσο, εκείνη που είχε ρουφήξει στην άσπλαχνη κοιλιά της τη Υασμίνα, να χάσκει σαν βεβηλωμένος τάφος, και με μια λαίμαργη χαψιά, να καταβροχθιζει αλύπητα τον αγαπημένο μου Μπεν. Τον βρήκαν να κρέμεται από το μπρούντζινο, ψευτoμπαρόκ πολυέλαιο της νοικοκυράς του, εκείνο με τα ηλίθια, κατασκονισμένα χερουβίμ να τρέχουν με τις σάλπιγγές τους το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο.  Κάτω από τo εκκρεμές του πτώμα υπήρχε μια ξύλινη, αναποδογυρισμένη καρέκλα μέσα σε μια λίμνη από σπασμένα γυαλιά κι ένα μπουκάλι Johnny Walker. Η επίσημη εκδοχή ήταν αυτοκτονία. Εγώ δεν το πίστευα με τίποτα! Ο Μπεν δεν θα αυτοκτονούσε ποτέ! Κάποιοι τον σκότωσαν, ήμουν σίγουρη γι αυτό, όπως επίσης σίγουρη ήμουν πως ποτέ δεν θα μαθαίναμε την ταυτότητα των εκτελεστών του. 

Απόσπασμα από το βιβλίο μου

  Αυτή του η  υπομονή μ’ εκνεύριζε όσο τίποτα άλλο με εξαίρεση ίσως τα μάτια του που από μάτια ανθρώπου είχαν μετατραπεί σε μάτια ψόφιου ψαριού, νεκρά, χωρίς βάθος,αδειασμένα από συναίσθημα.  Δεν μπορούσα να τον κοιτάξω κατάματα γιατί στα επίπεδα μάτια του έβλεπα να αντικατοπτρίζεται το δικό μου ρομποτικό βλέμμα.  Κι αυτό με τρόμαζε.  Δεν μιλήσαμε ποτέ για το τι διαπράχτηκε μέσα σε εκείνο το κολαστήριο. Ποτέ δεν του μίλησα για το πλεούμενο έκτρωμα, την κόκκινη, άμορφη μάζα μέσα στη λεκάνη της τουαλέτας που τις νύχτες μέσα στα όνειρα μου απλωνόταν σαν γάγγραινα σε όλο το αχανές φάσμα του σύμπαντος. Ούτε τα Βάλιουμ που κατέβαζα με τις χούφτες  ήταν σε θέση να σβήσουν τη μόνιμη κοκκινίλα που διογκωνόταν συνεχώς μπροστά στα μάτια μου όπου κι αν βρισκόμουν ότι και να έκανα.

Τώρα το μυστικό θα είχε πάρει μια κίτρινη χροιά σαν το ασπράδι των ματιών των ανθρώπων όταν γερνάνε. Το κουτί έκτρωμα το είχε κλείσει ερμητικά την πιο αποφράδα μέρα της ζωής της και δεν το ξανάνοιξε ποτέ.  Απόψε, όμως, κάποια φωνή μέσα της επίμονα την παρακινούσε  να το ανοίξει.

Απόσπασμα από το βιβλίο μου

Μια δυνατή ριπή ανέμου παραβίασε το παράθυρο και χίμηξε μέσα στην κάμαρα, κάνοντας τα διάφορα κιτρινισμένα χαρτιά που είχαν πέσει από το κουτί της Πανδώρας να στροβιλίζουν σαν κομφετί τριγύρω της. Ο άνεμος κόπασε το ίδιο ξαφνικά όπως ήρθε και τα χαρτιά όλα  προσγειώθηκαν αθόρυβα στο πάτωμα.  Ένα όμως ξέφυγε κι ήρθε κι έκατσε στα χέρια της.  Μόλις το είδε τινάχτηκε προς τα πίσω σαν να κρατούσε χειροβομβίδα.  Το δίπλωσε γρήγορα και το έβαλε μέσα στο κουτί. Έπειτα έκλεισε το παράθυρο, μάζεψε το χυμένο στο πάτωμα παρελθόν της και χαντάκωσε το κουτί στο πίσω μέρος της ντουλάπας.  

Απόσπασμα από το βιβλίο μου

..Τον είδα να γδύνεται μέσα στις λεπτές, λοξές λωρίδες φωτός που τρύπωναν μέσα από τα πατζούρια. Η σκιά του  γλίστρησε ανάμεσα στα σεντόνια και με τράβηξε κοντά της.  Η σκληρή απαλότητα της σάρκας δίπλα μου μ’ έδωσε να καταλάβω πως αυτό που διαδραματιζόταν στην κάμαρά μου δεν ήταν ακόμα ένα σαδιστικό παιχνίδι του ταραγμένου μου υποσυνείδητου αλλά η απτή πραγματικότητα της στιγμής. Τα κορμιά μας ταίριαζαν απόλυτα, χωρούσαν γάντι το ένα μέσα στο άλλο, κάθε καμπύλη άρτια προσαρμοσμένη στο αντίστοιχο βαθούλωμα του άλλου. Ένιωσα μια βαθιά αγαλλίαση και αφέθηκα στο ευλογημένο άγγιγμά του.