Απόσπασμα από το βιβλίο μου

  Αυτή του η  υπομονή μ’ εκνεύριζε όσο τίποτα άλλο με εξαίρεση ίσως τα μάτια του που από μάτια ανθρώπου είχαν μετατραπεί σε μάτια ψόφιου ψαριού, νεκρά, χωρίς βάθος,αδειασμένα από συναίσθημα.  Δεν μπορούσα να τον κοιτάξω κατάματα γιατί στα επίπεδα μάτια του έβλεπα να αντικατοπτρίζεται το δικό μου ρομποτικό βλέμμα.  Κι αυτό με τρόμαζε.  Δεν μιλήσαμε ποτέ για το τι διαπράχτηκε μέσα σε εκείνο το κολαστήριο. Ποτέ δεν του μίλησα για το πλεούμενο έκτρωμα, την κόκκινη, άμορφη μάζα μέσα στη λεκάνη της τουαλέτας που τις νύχτες μέσα στα όνειρα μου απλωνόταν σαν γάγγραινα σε όλο το αχανές φάσμα του σύμπαντος. Ούτε τα Βάλιουμ που κατέβαζα με τις χούφτες  ήταν σε θέση να σβήσουν τη μόνιμη κοκκινίλα που διογκωνόταν συνεχώς μπροστά στα μάτια μου όπου κι αν βρισκόμουν ότι και να έκανα.