Κι εκεί που είχα κάπως καταφέρει να ορθοποδήσω, έστω και κουτσαίνοντας, ο ουρανός έσπασε σαν τζάμι καρφώνοντας το μεγαλύτερο και αιχμηρότερο κομμάτι στο κέντρο της καρδιάς μου. Τότε είδα την σαρκοφάγο άβυσσο, εκείνη που είχε ρουφήξει στην άσπλαχνη κοιλιά της τη Υασμίνα, να χάσκει σαν βεβηλωμένος τάφος, και με μια λαίμαργη χαψιά, να καταβροχθιζει αλύπητα τον αγαπημένο μου Μπεν. Τον βρήκαν να κρέμεται από το μπρούντζινο, ψευτoμπαρόκ πολυέλαιο της νοικοκυράς του, εκείνο με τα ηλίθια, κατασκονισμένα χερουβίμ να τρέχουν με τις σάλπιγγές τους το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο. Κάτω από τo εκκρεμές του πτώμα υπήρχε μια ξύλινη, αναποδογυρισμένη καρέκλα μέσα σε μια λίμνη από σπασμένα γυαλιά κι ένα μπουκάλι Johnny Walker. Η επίσημη εκδοχή ήταν αυτοκτονία. Εγώ δεν το πίστευα με τίποτα! Ο Μπεν δεν θα αυτοκτονούσε ποτέ! Κάποιοι τον σκότωσαν, ήμουν σίγουρη γι αυτό, όπως επίσης σίγουρη ήμουν πως ποτέ δεν θα μαθαίναμε την ταυτότητα των εκτελεστών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου