Απόσπασμα από το βιβλίο μου

Το πρώτο πρόσωπο που αντίκρισα όταν το αυτοκίνητο του μπαμπά σταμάτησε μπροστά στο σπίτι μας ήταν εκείνο της Σάντα Μαρίας. H Σάντα Μαρία ήταν η Ιταλίδα γειτόνισσα η οποία ζούσε μόνη της στον πρώτο όροφο της οικοδομής μας.   Ένας σωστός βούδας ήταν η Σάντα Μαρία, ασάλευτη όπως πάντα με τις τροφαντές διπλές της να κρέμονται πάνω από το περβάζι του παραθυριού της, ώρες ολόκληρες, με το τσιγάρο στο στόμα, να παρατηρεί τα δρώμενα της γειτονιάς χωρίς όμως ποτέ να βγάζει λαλιά, χωρίς να συσπάται. έστω ένας μυς του προσώπου της.  Όπως την είχα αφήσει, έτσι την ξαναβρήκα·. σαν τα αγέρωχα βουνά, ένα αρχαίο λείψανο, μια σοφή τρελή, ένας φωτισμένος γκουρού. Μια φιγούρα τόσο γραφική όσο και γνώριμη, φιλική και απόλυτα αποδεκτή