Απόσπασμα από το βιβλίο μου

Ο καιρός  εκείνο το βράδυ ήταν σύμμαχός μας λες και για μέρες μάζευε την οργή του περιμένοντας τη στιγμή της συνουσίας μας για να τη ξεσπάσει πάνω μας.  Ο αέρας είχε εξαπολύσει όλη του τη λύσσα στο πρόσωπο της γης, μαστιγώνοντας τις κορυφές των δέντρων ενώ η καταρρακτώδης βροχή καρφωνόταν σαν χιλιάδες στιλέτα στα τζάμια της μπαλκονόπορτας. Μέσα στους γαλάζιους κεραυνούς που έσκαγαν πάνω μας σαν δεκάδες βόμβες έβλεπα τους σφικτούς γλουτούς του Nίκυ να ανεβοκατεβαίνουν την ώρα που σαν μανιασμένος Ποσειδώνας συντάρασσε το κορμί μου ενώ εγώ, ασάλευτη σαν θαλασσοδαρμένος βράχος, κοιτούσα το ταβάνι που είχε αρχίσει να στάζει νερό.