Και όταν τον είδα να απομακρύνεται, να συρρικνώνεται σε μια μικρή, κινούμενη, μαύρη κουκκίδα και να εξαφανίζεται στο βάθος του σταθμού, μέσα στο τεράστιο κύμα οδύνης που με κατέκλυσε, κάρφωσα την παλάμη μου στο σπασμένο τζάμι του παράθυρου που βρισκόταν μπροστά μου. Θυμάμαι πως για πολλή ώρα, δεν ξέρω πόση, καθόμουν στο σιδερένιο παγκάκι, ένα κέρινο ομοίωμα του εαυτού μου, μετρώντας τις μικρές, κόκκινες πιτσιλιές πάνω στο γκρίζο τσιμέντο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου