Αφού είχε κάπως καταφέρει να ησυχάσει τη ξυλοδαρμένη από τις αναμνήσεις ψυχή της, ξετυλίχτηκε από την εμβρυακή στάση που είχε πάρει στον καναπέ νιώθοντας το σώμα της σαν ένα τσαλακωμένο χαρτί που έπασχε να το ισιώσει. Ο Πουσίνκο είχε αποκοιμηθεί πάνω στην κοιλιά της όπως συνήθιζε να κάνει τότε που ο ομφαλός της ήταν ένα μικρό βαθούλωμα στο κέντρο της σφικτής κοιλιάς που εκτεινόταν κάτω από τα σφριγηλά, ολόγιομα σαν λευκά φεγγάρια στήθη της νιότης της. Τον μάζεψε στην αγκαλιά της προσέχοντας να μη τον ξυπνήσει και τον ακούμπησε πάνω στα πορτοκαλί ινδικά μαξιλάρια που διακοσμούσαν την πλάτη του καναπέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου