Απόσπασμα από το βιβλίο μου

Τίποτα δεν ήταν το ίδιο μετά. Θάφτηκε ζωντανή, μια ευωδιαστή, ηλιόλουστη  ανοιξιάτικη μέρα του Μάη μαζί με τη γυναίκα που της είχε χαρίσει το δώρο της ζωής, αν αυτό, βέβαια, μπορούσε να θεωρηθεί δώρο και όχι κατάρα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκεφτόταν πως, ίσως, η ζωή ήταν μια θεία καταδίκη, η πραγματική κόλαση, εκεί που στέλνονταν οι αμαρτωλοί για να αργοπεθαίνουν από τη στιγμή που γεννιούνται. O θάνατος ήταν η έσχατη τιμωρία. Σκεφτόταν πως οι καλοί, ίσως, να μη γεννιούνται ποτέ, ίσως να παρέμειναν εσαεί στον παράδεισο της ανυπαρξίας τους.