Τότε μου ήρθε σαν κεραυνός η σκέψη πως ίσως να με περνούσαν για τρομοκράτισσα; Ήταν η εποχή που οι τρομοκρατικές οργανώσεις όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και οι Baider Mainhoff χτυπούσαν ανελέητα στόχους στην Ευρώπη, ιδίως τα αεροδρόμια. Ο κοντοστούπης μ’ άρπαξε και αυτός από το μπράτσο (ρε μανία που είχαν με τα μπράτσα μου!) και με διέταξε να τον ακολουθήσω. Για δεύτερη φορά ένοιωσα το αίμα μου να παγώνει, να χέρια μου να τρέμουν και τα γόνατα μου να λυγίζουν. Μη μπορώντας να κάνω διαφορετικά, ακολούθησα τα βήματα του όταν αντιλήφτηκα πως στο βάθος της αίθουσας κάτι γινόταν: κόσμος, φωνές, ρεπόρτερ και μια έκρηξη από φλας σαν να έπεφταν αστραπές και βροντές μέσα στο αεροδρόμιο. Ξαφνικά ο κόσμος έκανε πέρα για να ανοίξει ο δρόμος και τότε την είδα· μια πανύψηλη καλλονή με μια τεραστία μαύρη καπελαδούρα και μαύρα εξίσου τεράστια γυαλιά. «Η Σοφία Λόρεν!» ξεφώνισα αυθόρμητα και χωρίς να το καταλάβω κατάφερα να ξεκόψω από τη σιδερένια λαβή του δεσμοφύλακά μου και να τρέξω προς το μέρος της ντίβας του Ιταλικού κινηματογράφου. Αμέσως ξέσπασε πανδαιμόνιο! Ένα τρελό κυνηγητό που θα το ζήλευε ακόμη και ο Tom και o Jerry! Όταν κατάφερα να την πλησιάσω και να τη δω από κοντά έπαθα σοκ. Το πρόσωπο της ήταν σαν τους κρατήρες της σελήνης, σκαμμένο, γεμάτο ουλές και σημάδια που προσπαθούσε να καλύψει με μια πορτοκαλί παχιά στρώση από font de teint και πούδρα. Και ενώ στεκόμουν εκεί και σκεφτόμουν όλα αυτά, ξαφνικά θυμήθηκα τον χοντρόκοντο τύπο και το έβαλα στα ποδιά ξανά, να πάω πού ένας Θεός μονάχα ήξερε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου