Και εκεί που πήγα να ορθοποδήσω, έστω και κουτσαίνοντας στο ένα πόδι, ο ουρανός έσπασε σαν τζάμι καρφώνοντας το μεγαλύτερο και αιχμηρότερο κομμάτι του κατευθείαν στο κέντρο της καρδιάς μου. Τότε είδα τη σαρκοφάγo άβυσσο που είχε ρουφήξει μέσα στην κοιλιά της τη Υασμίνα να καταβροχθίζει αλύπητα το Μπεν. Τον βρήκαν να κρέμεται από το μπρούντζινο μπαρόκ πολυέλαιο της νοικοκυράς του, εκείνο με τα κατασκονισμένα αγγελούδια που έτρεχαν το ένα πίσω από τ’ άλλο με τις σάλπιγγες στο στόμα τους, εκείνον που τα Χριστούγεννα ο Μπεν στόλιζε με πολύχρωμα φωτάκια που αναβόσβηναν χαρωπά. Κάτω από τα ποδιά του βρήκαν μια αναποδογυρισμένη καρεκλά και τα σπασμένα γυαλιά ενός JohnnyWalker.
Ο θάνατος του Μπεν με έστειλε σε μια ελικοειδή ελεύθερη πτώση κατευθείαν στα άδυτα της κόλασης. Για ένα χρόνο βυθίστηκα σε μια κατάσταση απύθμενης κατάθλιψης. Δεν ήθελε να φάω, δεν ήθελε να λουστώ, δεν ήθελα να βγω από το σπίτι, δεν ήθελε απολύτως τίποτα. Αυτός είναι ο αληθινός θάνατος· η έλλειψη επιθυμίας για το οτιδήποτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου