Μολυβένιος ουρανός! Οι ήχοι από το δρόμο που φτάνουν στ' αυτιά μου είναι πνιγμένοι σε γκρίζο πέπλο σιωπής. Τέλειος καιρός για γράψιμο.Ο ήλιος ποτέ δεν μ' εμπνέει. Τι έχει να μου πει αφού όλα ανελέητα τα σκεπάζει με την εκτυφλωτική του λάμψη; Την ομορφιά της αλήθειας πρέπει να την αναζητάς στις ανήλιαγες γωνιές του κόσμου, στο κίτρινο μαραμένο φύλλο του μακρινού δάσους που σεμνά βουτάει τη γλωσσίτσα του στο ρυάκι που κυλάει δίπλα του για να πιει λίγο νεράκι ... ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου