Ψάχνω

Ψάχνω

Ψάχνω τα απολεσθέντα νοήματα

στα λεξικά

στις εγκυκλοπαίδειες

στα έργα των μεγάλων δημιουργών
στις θολωτές βιβλιοθήκες
στις τρουλωτούς ναούς
στις συνταγές του Τσελεμεντέ
στα αρχαία μαντεία
στους μυστικούς κωδικούς του Torah
στα κατακάθια του καφέ
στις λίστες του Whitman
στο ρω και το τα του έρωτα

και στα ευτελή επεισόδια

της καθημερινότητας μου.

Καβάλα στο φτερό του καρχαρία

Καβάλα στο φτερό του καρχαρία

Καβάλα στο φτερό του καρχαρία

παρά πιο λογικές μου αντιδράσεις

να ιππεύσω την πλάτη  

μιας χιλιοποδαρούσας

και να σέρνομαι στη γη

με χίλια πόδια

Αντ΄ αυτού

προτίμησα το θαλασσινό το βίο!

Κοιτάχτε με!
Πέρα από τον ορίζοντα 

παιδί του ανέμου
και της αύρας πνοή!

Θαλασσοπόρος αγέρωχος
και μαγεμένος ταξιδευτής!

.
Αν και....
έρχονται στιγμές που
μες στη γυαλινή σιωπή
του μισοφέγγαρου του κύματος

τις χιλιοποδαρούσες βλέπω
παρατεταμένες  στη στεριά
περιμένοντας το σύνθημα

τα πόδια τους να σηκώσουν

εν-δυό , εν-δυό

ένα βήμα μπρος και δέκα πίσω

εν-δυό , εν-δυό

στην ασάλευτη γη

κάτω από τα ποδιά τους

Και τότε συλλογίζομαι

μήπως κι εγώ

κάποια μέρα

βρεθώ οϊμέ!

να έρπω στις ακτές

με χίλια πόδια

Aν και θαρρώ

πως οι ακτές

είναι μόνο για χιλιοποδαρούσες…

I Hate Mondays

Τρίτη μέρα της αναρρωτικής μου άδειας.  Δεν θέλω να ξαναπάω στη δουλειά ΠΟΤΕ.  Το μόνο που θέλω είναι να είμαι ελεύθερη να γράφω όλη μέρα, να ορίζω εγώ τον εαυτό μου και κανείς άλλος. ΘΕΛΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΙΣΩ!!!

Συννεφιά και φύλλα

Μολυβένιος ουρανός!  Οι ήχοι από το δρόμο που φτάνουν στ' αυτιά μου είναι πνιγμένοι σε γκρίζο πέπλο σιωπής.  Τέλειος καιρός για γράψιμο.Ο ήλιος ποτέ δεν μ' εμπνέει. Τι έχει να μου πει αφού όλα ανελέητα τα σκεπάζει με την εκτυφλωτική του λάμψη;  Την ομορφιά της αλήθειας πρέπει να την αναζητάς στις  ανήλιαγες γωνιές του κόσμου, στο κίτρινο μαραμένο φύλλο του μακρινού δάσους που σεμνά  βουτάει τη γλωσσίτσα του στο ρυάκι που κυλάει δίπλα του για να πιει λίγο νεράκι ... ....

Η Αθηνούλα

Χθες φίλησα το κεφαλάκι της Αθηνούλας.  Οι χρυσές της μπούκλες αλαφρομύριζαν λεμόνι.   Καθόμασταν και ταΐζαμε τους γλάρους που είχαν ξεστρατίσει μέχρι την αυλή του σχολείου μας.

"Κυρία, τα παιδιά δεν με παίζουν".

"Δεν πειράζει, Αθηνούλα, σε παίζω εγώ!"

"Το ξέρω, κυρία".

"Είσαι πολύ όμορφη, το ξέρεις;"

"Πείτε το στα παιδιά, κυρία!"

"'Οχι, σε σένα το λέω! Δεν με πιστεύεις;"

"Σας πιστεύω, κυρία".

"Σημασία έχει να το πιστέψεις εσύ, Αθηνούλα".

"Μάλιστα, κυρία, το πιστεύω. Για να το λέτε εσεις...."

Και τη ξαναφίλησα.  Ήταν η ευτυχέστερη στιγμή της μέρας μου.

Απόσπασμα από το βιβλίο μου

Κοιτάζοντας πίσω στο δεύτερο αυτό μεγάλο “λάθος” της ζωής της, ανάλογα με τη στιγμή και τη διάθεση, άλλοτε ένιωθε ντροπή και αποτροπιασμό, και άλλοτε απέραντη χαρά και ευγνωμοσύνη που η ζωή, έστω και τόσο αργά, της είχε κάνει δώρο την απόλυτη σαρκική απόλαυση.  Στα σκέλια του Ηλία βρήκε τον επίγειο παράδεισο, αυτό που οι Γάλλοι ονομάζουν “la petite mort” (ο μικρός θάνατος), ο οργασμός που υπερβαίνει τα εγκόσμια δεσμά των θνητών ανθρώπων και αγγίζει το θανατο, η κορυφαία ηδονή που λυτρώνει, απογειώνει, συναντά το Θεό και ενώνεται μαζί του. Στα στιβαρά μπράτσα του Ηλία, εγκατέλειπε το σώμα της, δεν είχε χέρια, πόδια, κεφάλι, νου, σκέψη τίποτα ανθρώπινο και φθαρτό, γινόταν μια άυλη ουσία, μια έκρηξη ηδονής που συντάραζε ολόκληρο το σύμπαν.   Εκείνο τον καιρό δεν ήθελε  τίποτα άλλο από τη ζωή παρά μόνο να βρίσκεται συνεχώς στο κρεβάτι με τον Ηλία, να του δίνεται ξανά και ξανά, να χάνονται ο ένας μέσα στην ανυπαρξία του άλλου, να σφίγγονται μέσα στη θεϊκή λήθη του έρωτά τους.  

Απόσπασμα από το βιβλίο μου

 

  

    Tον είδε να κάθεται ανακούρκουδα, ένας εκστασιασμένος  γκουρού, πλαισιωμένος από αρωματικά κεριά, αγκαλιά με την κιθάρα του, το φωτισμένο του πρόσωπο ανασηκωμένο προς τον ουρανό,  τα μάτια του κλειστά, να ερμηνεύει με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο, το νοσταλγικό τραγούδι του Enrico Macias. Ο χρόνος που είχε μεσολαβήσει από το τότε μέχρι τώρα έλιωσε στα πυρά της φλογερής της φαντασίας και είδε τον εαυτό της να κάθεται δίπλα του, νέα και όμορφη, θλιμμένη,  γνωρίζοντας πως ο έρωτάς τους είχε ημερομηνία λήξης,  πως κάποια μέρα  θα την εγκατέλειπε...