Και την άλλη μέρα έφυγα κι από τη μια στιγμή στην άλλη έχασα τα πάντα. Μέσα σε δέκα περίπου ώρες, όσο διήρκεσε η πτήση μου από τη Βοστόνη μέχρι την Αθήνα και μετά μέχρι τη Θεσσαλονίκη, η ζωή μου άλλαξε, και ότι γνώριμο και πολύτιμο υπήρχε γύρω μου, αρπάχτηκε βίαια μέσα από τα ίδια μου τα χέρια: η μικρή μου αδελφή που τόσο πολύ λάτρευα, οι παιδικοί μου φίλοι, το σπίτι μου, το ποδήλατο μου που με ταξίδευε στιςμακρινές γειτονιές της Βοστόνης και μου έδινε την ψευδαίσθηση της ελευθερίας που τόσο είχα ανάγκη, η ζωή μου ολόκληρη, όλα, μα όλα, καταβροχθίστηκαν μέσα στο αχανές μαύρο ουρανό της έναστρης νύχτας. Ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια αργότερα, με τόσα απωθημένα μέσα μου, πού και πού με πιάνει η τρέλα και οργισμένη, ανασέρνω από τη μνήμη μου τα συντρίμμια της ζωής μου και, απεγνωσμένα, προσπαθώ να τα ανασυνθέσω, να ξαναφτιάξω την εικόνα του κόσμου όπως την ήξερα, την εικόνα του εαυτού μου, ο εαυτός μου που χάθηκε μέσα σε ένα περιβάλλον άγνωστο και εχθρικό, όπου τα πάντα φάνταζαν εξωπραγματικά σαν να είχα πατήσει το πόδι μου, ως δια μαγείας, σε έναν κόσμο άγνωστο, παράλογο και παντελώς αδιάφορο για μένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου