Ήταν ένα από εκείνα τα αφόρητα, ζεστά καλοκαίρια με μια υγρασία που σου έκοβε την ανάσα κι έκανε τα ρούχα σου να κολλάνε πάνω σου σαν δεύτερο δέρμα. Οι άνθρωποι στις φτωχογειτονιές της Βοστόνης είχαν ξεχυθεί στους δρόμους σαν να τους ξέρασε η πόλη μέσα από τα καζάνι στο οποίο κόχλαζε. Η πόλη που με ανάθρεψε σερνόταν σαν ξαναμμένη σκύλα. Παραδομένη στη ξινή μυρουδιά του αχαλίνωτου πάθους της, κυλούσε μέσα στον ιδρώτα της ηδονής της σαν σιτεμένη πόρνη. Παντού χρώματα και φωνές: μαύροι, λευκοί, κίτρινοι, μελαψοί και διάχυτα παντού το γλυκό τιτίβισμα των διαφόρων γλωσσών: ισπανικά, κινεζικά, ιταλικά, ελληνικά, μια θεσπέσια συμφωνία ήχων, ένα συνταρακτικό crescendo που με εξίταρε, κάνοντάς μου να νιώθω επιτέλους ζωντανή. Θεέ μου, πόσο μου είχαν λείψει αυτές οι γεμάτες αντιθέσεις εικόνες! Πόσο λαχταρούσα να ακούσω τους πλανόδιους μουσικούς στην πλατεία του Χάρβαρντ, να δω τους Hare Chrishna στο Boston Common, να κόψω βόλτες στην κινεζική συνοικία της Βοστόνης, να ακούσω τους γιεχωβάδες να ωρύονται πάνω στα soap box τους για τη συντέλεια του κόσμου στο κεντρικό πάρκο της Βοστόνης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου