Η Αθηνούλα

Χθες φίλησα το κεφαλάκι της Αθηνούλας.  Οι χρυσές της μπούκλες αλαφρομύριζαν λεμόνι.   Καθόμασταν και ταΐζαμε τους γλάρους που είχαν ξεστρατίσει μέχρι την αυλή του σχολείου μας.

"Κυρία, τα παιδιά δεν με παίζουν".

"Δεν πειράζει, Αθηνούλα, σε παίζω εγώ!"

"Το ξέρω, κυρία".

"Είσαι πολύ όμορφη, το ξέρεις;"

"Πείτε το στα παιδιά, κυρία!"

"'Οχι, σε σένα το λέω! Δεν με πιστεύεις;"

"Σας πιστεύω, κυρία".

"Σημασία έχει να το πιστέψεις εσύ, Αθηνούλα".

"Μάλιστα, κυρία, το πιστεύω. Για να το λέτε εσεις...."

Και τη ξαναφίλησα.  Ήταν η ευτυχέστερη στιγμή της μέρας μου.