Απόσπασμα από το βιβλίο μου

Όταν έφυγε από τη Βοστόνη εκείνο το καλοκαίρι του 1974  η Νόρα ήταν ένα όμορφο, λαμπερό κορίτσι μόλις είκοσι χρονών.  Όταν ξαναπάτησε το πόδι της, τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια αργότερα, ήταν μια μεσήλικη γυναίκα συνοδευόμενη από την όμορφη και επιτυχημένη εικοσιπεντάχρονη δικηγορίνα κόρη της.  Στα τριανταπέντε χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στα δύο αυτά σημαντικά ταξίδια της ζωής της ζούσε με ένα και μοναδικό όνειρο, το όνειρο της επιστροφής στη χώρα που την ανάθρεψε.  Η Ελλάδα όλα εκείνα τα χρόνια είχε γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος της.  Για όλες τις δυσκολίες και αναποδιές που συναντούσε στη ζωή της έφταιγε η Ελλάδα. Όπως μερικοί άνθρωποι ρίχνουν το φταίξιμο στα άστρα και τους πλάνητες, η Νόρα φόρτωνε κάθε δυστυχία της ζωής της στην πλάτη της Ελλάδας. Η  Ελλάδα έφταιγε για τον αποτυχημένο της γάμο, για τη στάσιμη καριέρα της, για τα οικονομικά της προβλήματα ακόμα και για τους αποτυχημένους της έρωτες. Η Ελλάδα αποτελούσε ένα καλό πρόσχημα να μη κοιτάξει ποτέ κατάμουτρα τον εαυτό της στον καθρέφτη για να δει μήπως κι αυτή κάπου έφταιγε για την κακομοιριά της.

  Το όνειρο, όπως συνηθίζουν να κάνουν τα όνειρα,  έσβησε απότομα τη στιγμή που πέρασε το κατώφλι της πόρτας του αεροπλάνου και βρέθηκε, ως δια μαγείας, στις εφιαλτικές σελίδες του 1984 του George Orwell. H Αμερική, που τόσα χρονιά νοσταλγούσε σαν ένα ορφανό τη μάνα του, είχε μετατραπεί σε μια τεράστια φυλακή υψίστης ασφαλείας, πνιγμένη στη σιωπή, σκυθρωπή, τρομαγμένη, παρανοϊκή, μια φυλακή όπου κάθε έννοια της ελευθερίας είχε καταλυθεί κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Μεγάλου Αδελφού! To προπαγανδιστικό σλόγκαν του Μεγάλου Αδελφού  "Ο Πόλεμος Είναι Ειρήνη, Η Ελευθερία Είναι Σκλαβιά, Η Άγνοια Είναι Δύναμη" είχε, επιτυχώς, περάσει στη συνείδηση των Αμερικανών. Η επαναστατική Αμερική της δεκαετίας του '60, η Αμερική που ξεχύθηκε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις και τον πόλεμο του Viet Nam, η Αμερική που έβγαλε τη Joan Baez, το Martin Luther King, την Αngela Davis και το Malcolm X, μπήκε στο δωμάτιο 101 του Υπουργείου της Αγάπης, εκεί που στέλνονταν οι αντιφρονούντες στο βιβλίο του Orwell, ήρθε αντιμέτωπη με το χειρότερο φόβο της (τα γεγονότα της 9/11) και βγήκε «σωφρονισμένη», έτοιμη να αγαπήσει τον Μεγάλο Αδελφό και να ενστερνιστεί τις διαστρεβλωμένες του αξίες. Και το χειρότερο; Οι πολίτες αυτής της σύγχρονης Ωκεανίας πίστευαν πως ζούσαν σε μια χώρα ελεύθερη και δημοκρατική! Πολλές φορές, όσο έμεινε εκεί, έφερε στο νου της τα λόγια του Goethe ο οποίος κάποτε είχε πει: «Οι πιο απελπιστικά σκλαβωμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που λανθασμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι».