Σοφονίσμπε!

Σοφονίσμπε

Η αγάπη μου στην έρημο κοιμάται

Πρόσωπο βαμμένο λουλακί

Σαν σπάνιο μπλε φεγγάρι

Κοιμάται κι ονειρεύεται

Μια πριγκίπισσα απαράμιλλης ομορφιάς

Νεκρή κόρη της Καρχηδόνας.

Σοφονίσμπε !  Σοφονίσμπε!
Φωνάζει κι απ' τ' όνειρό του
Aθάνατος Φαραώ ξυπνάει
Και την αγάπη του γυρεύει
Απ΄τη μαύρη λήθη ν' αναστήσει.

Σοφονίσπε!  Σοφονίσμπε!
Μα κανείς δεν τον ακούει
Στης ερήμου τη σιγή οι Ερινύες
Σαν τον άνεμο Σιρόκο

Μες στ' αυτιά του σφυρίζουν
Και απαντούν::
 

Ω εσύ! Απόγονε των βασιλιάδων της Νουμιδίας

Δειλέ ήρωα της πεντάρας!

Τι ζητάς και τ’ όνομα της Σοφονίσμπε

Στα ιοβόλα χείλη σου ακουμπάς;             

Άκου καλά, και τον πόθο σου σβήσε!

Η Σοφονίσμπε στον κόσμο δεν ζει πια!

Της προδοσίας σου το πικρό φαρμάκι
Στις φλέβες της αιώνια πλέον θα κυλά!

Άκου, αν θες, το χρίσμα της ερήμου  

Και απ' το αίμα της Σοφονίσμπε πιες
Τη ψυχή της ν΄αναπαύσεις

Και τις πύρινες δάδες της οργής  μας
Μια για πάντα να σβήσεις
Απ' της ερήμου τα ήσυχα βουνά!