Στη μητέρα μου

Δεν ήταν μέρα αυτή

που διάλεξε ο Χάρος να σε πάρει.

Οι αμυγδαλιές ολάνθιστες

και το φεγγάρι ορθάνοιχτο

σαν λευκόχρυσο τριαντάφυλλο

στο πελώριο αυτί του σύμπαντος

Το σύμπαν που έλεγες,

ξανά και ξανά, πως έχασες

κι αυτό σε άκουγε, σε άκουγε!

Και σε μάζεψε κοντά του!

Κανείς δεν σε είδε

να ξεμακραίνεις

σαν μοναχικό καράβι
να χάνεσαι
στη γαλάζια αχλύ

της αρυτίδωτης θάλασσας.

Κανείς δεν άκουσε

το στερνό το σφύριγμά του
μήτε το αλαφροπάτημά σου.

Κανείς δεν είδε τη μορφή σου

να σου πει αντίο

να σου πει καλό ταξίδι!

Και μη φοβάσαι!

Δικό μου ήταν το τελευταίο φιλί

δικά μου τα τελευταία λόγια

Ψίχα ψωμιού σε τάιζα

στο στόμα και σου μίλαγα, σου μίλαγα.

“Όμορφο το φεγγάρι, μάνα, δες!”

Δεν ξέρω αν μ' άκουγες

αν η φωνή μου έφτανε

ως εκεί που διάβανες.

Ελπίζω να σε συνόδευαν

γλύκα τα λόγια μου

στο ταξίδι που τόσο ήθελες να πας!